Lepeltje lepeltje

Wat als je meer dan 60 jaar getrouwd bent geweest en elke nacht samen hebt geslapen?
Misschien zelfs alle jaren in hetzelfde bed hebt geslapen, het grote bed wat je ooit gezamenlijk hebt aangeschaft?
Meer dan twintigduizend nachten, lepeltje lepeltje, elkaars warmte en nabijheid voelend?
Wat doe je dan, als hij of zij thuis is overleden? In datzelfde bed.

Tja, dat is iets om even bij stil te staan. Want het is niet meer zo vanzelfsprekend dat overledenen naar een gekoelde ruimte in een uitvaartcentrum worden gebracht.

De nabestaanden van tegenwoordig weten dat er meerdere mogelijkheden voor een opbaring zijn. En dat thuis opbaren één van de mogelijkheden is. Opbaren in je eigen bed, met eigen beddengoed, onder je eigen dekbedhoes en met je eigen kussen.
Ja, dat kan. En dat wordt steeds vaker gedaan.

En als u dan denkt dat de partner daar natúúrlijk niet bij gaat liggen, dan heeft u het mis.
Inmiddels heb ik meerdere partners ontmoet die dan toch, kort of lang, even bij hun geliefde gingen liggen. Dat zijn emotionele en liefdevolle momenten.
Ik heb zelfs één echtgenoot ontmoet, in de binnenstad van Utrecht, voor wie het vanzelfsprekend was om tot aan de dag van de uitvaart ’s nachts naast zijn overleden vrouw te gaan te slapen, in hun gezamenlijke bed. Zij op de koelplaat en hij daarnaast, moeite doend om de koelplaat niet aan te raken. Want “ja”, zo vertelde hij mij, “die koelplaat was best koud”.

Elkaars nabijheid zoeken tot aan het einde. Zelfs of juist als de kilte zijn intrede doet.
Mooi dat dit allemaal kan!
Laten wij het vooral koesteren dat er zo veel mogelijk is rondom een overlijden.
En dat ieder persoonlijk die keuzes kan maken, die passen.

030 - 262 2244
Scroll naar boven