Meestal is de keuze al lang tevoren gemaakt: Begraven of cremeren. Vaak is het de overledene zelf die al ruim voor overlijden de keuze heeft gemaakt en deze heeft laten weten aan de nabestaanden.
Maar ik maak ook mee, dat de nabestaanden na een overlijden met grote vraagtekens achterblijven. Ze hebben het er met elkaar nooit over gehad. Soms was het onderwerp te confronterend, vooral bij langdurige ziekte. Want je blijft toch hopen dat het ooit beter gaat.
En soms is het overlijden onverwacht en was er nooit eerder een aanleiding was om het met elkaar te hebben over dit soort minder leuke dingen.
Wanneer er eerder al familieleden zijn begraven op een bepaalde begraafplaats, kan dat een reden zijn om dan ook bij volgende overlijdens te kiezen voor begraven. En dan op diezelfde begraafplaats, liefst dicht bij elkaar.
En datzelfde kan spelen bij cremeren: Â Cremeren in hetzelfde crematorium en misschien ook de as uitstrooien op diezelfde plek als bij andere familieleden.
Maar met enige regelmaat wijken nabestaanden af van de gebruikelijke familie gewoontes.
En dan gaat het meestal om families waarbij er voorheen traditioneel gekozen werd voor begraven, maar men nu om allerlei redenen kiest voor cremeren.
Men maakt een rationele keuze, gemaakt op basis van praktische argumenten. Maar het gevoel zegt soms iets anders. Het gevoel zegt soms dat familieleden die bij elkaar horen en samen geleefd hebben, ook na overlijden gevoelsmatig bij elkaar zouden moeten zijn.
En dan kan het zijn dat het niet goed voelt dat bijvoorbeeld moeder is begraven en vader gecremeerd.
Mocht dit voor u herkenbaar zijn, dan is het wellicht een idee om eens na te denken over het bijzetten, oftewel, meebegraven, van een asurn.
Zo mocht ik eind mei de kinderen begeleiden bij een traject dat ze zelf hadden uitgestippeld.
Moeder was 20 jaar geleden begraven in Utrecht en vader was, samen met zijn 2e vrouw, op een andere begraafplaats in Utrecht begraven.
Na goed overleg zijn de overblijfselen van moeder opgegraven en zorgvuldig overgebracht in een klein kistje naar Crematorium Daelwijck. Daar zijn de overblijfselen gecremeerd en de as heb ik vervolgens aan de kinderen overhandigd.
Op een zonnige zaterdag stonden we met elkaar aan het graf van vader en zijn 2e vrouw. De beheerder van de begraafplaats had aan de rand van het graf een holte gemaakt, waar de asurn precies in paste. De kinderen hebben met elkaar de urn in die holte geplaatst en het graf weer netjes toegedekt met zand en grind, dat de beheerder in een kruiwagen voor hen had klaargezet.
Je zag er als het ware niets meer van, maar wat vooral telde, was het gevoel bij de aanwezige kinderen. Het voelde verrassend goed! Het was compleet en er was rust.
Mocht u hier meer over willen weten, neem dan vooral contact met ons op via email of telefoon. Voor u zijn we dag en nacht voor u bereikbaar.
